طراحی دانشکده معماری دانشگاه تبریز با تاکید بر تلفیق هنر و تکنولوژی در جهت ارتقاء کیفیت فضایی

رساله حاضر در نظر دارد تا با تاکید بر اهمیت به کارگیری تکنولوژی، هنر بومی و بررسی تحلیلی نیازهای بهره برداران، به صورت توامابه به طراحی جایگاه تعلیم و تربیت معماران آینده بر اساس طراحی مکان پایدار بپردازد. در این راستا در چهار لایه( فعالیت، تصورات، اکوسیستم و تصورات) با تاکید بر فائق آمدن به نیاز های بهره برداران و ایجاد بستر مناسب برای پرورش دانشجویان معماری، به عنوان یک هدف بنیادین، تلفیقی از معیارهای کاربردی و زیبایی شناسانه را برای طراحی محیط های آموزشی و مناظر بیرونی آن مطرح می سازد. در ادامه به جستجوی ارتباط پایدار و مبتنی بر تعامل سازنده میان انسان، محیط و معماری پرداخته و سپس معماری منطبق با تعریف بومی را به مفهوم جهانی تشریح می کند. همچنین با برشمردن روش های علمی و تکنیک های طراحی، به موضوع طراحی،تعریف و تشریح آن می پردازد و در نهایت با ارائه اسناد ترسیمی، به اتمام می رسد. نتایج تحقیق نشان می دهد که یک دانشکده ی معماری، علاوه بر لحاظ نمودن مسایل فرهنگی محیطی که در آن قرار می گیرد، باید با طراحی مناسب به افزایش احتمال ایجاد فعالیت های عمومی کمک کند. رعایت این نکات تاثیرات مثبتی در آموزش و نگرش دانشجویان معماری در بر خواهد داشت. به منظور برآورده ساختن این مهم، از مراحل اولیه ایده پردازی تا شکل گیری نهایی طرحی متناسب با معماری غنی و پربار این مرز و بوم، همواره نگاه به گذشته و آثار قابل توجه معماری ایران مد نظر بوده است. تمامی شاخصه های در نظر گرفته شده از طراحی کالبد بنا تا طراحی داخلی و جزئیات پروژه سعی شده است تا روحی متناسب با فعالیت های جمعی و آموزشی را داشته باشد اما بیانگر سبک خاصی نباشد. بلکه اهداف خود را بر نهادینه کردن مفاهیم با ارزش آثار معماری ایران متمرکز سازد.